Historia

Parafia została erygowana 23 kwietnia 1289 roku przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę.
Pierwszy drewniany kościół wystawiony w 1289 roku przetrwał do pożaru w 1712 roku.
Kolejny, też drewniany, powstał w latach 1713–1715, ale nieodnawiany szybko podupadł i spłonął, a nabożeństwa przez wiele lat odprawiano w prowizorycznej kaplicy urządzonej w dzwonnicy.
Obecna murowana świątynia została wybudowana w latach 1879 –1891 i konsekrowana 5 maja 1891 roku przez biskupa Aleksandra Kazimierza Bereśniewicza.
Kościół przy ulicy Głównej 144 rozbudowano w 1905 roku. Jest to budowla w stylu eklektycznym, jednonawowa, na planie prostokąta, z węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, z przybudówkami i kwadratowa wieżą w fasadzie głównej.
W ołtarzu głównym znajduje się obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z XIX wieku, zasłaniany obrazem św. Rocha.
Drugą kondygnację stanowi obraz Przemienienia Pańskiego.
Na bramach ustawione są rzeźby św. Piotra i św. Pawła.
Prawy ołtarz boczny pochodzi z XVIII wieku i poświęcony jest Matce Bożej Nieustającej Pomocy. U góry znajduje się obraz św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem.
Lewy ołtarz boczny, zbudowany w XIX wieku, przedstawia św. Franciszka z Ukrzyżowanym Chrystusem. W jego zwieńczeniu znajduje się obraz św. Barbary.
Ambona z polichromią i złoceniami oraz klasycystyczna chrzcielnica pochodzą z XVIII wieku.
Warto zwrócić uwagę na barokowy krucyfiks i eklektyczną rzeźbę Chrystusa Zmartwychwstałego z 1883 roku.
Jako wotum na 1000 – lecie Chrztu Polski zostały ufundowane witraże.
W kościele znajduje się wiele tablic pamiątkowych i epitafijnych.
Na terenie parafii mieści się kaplica pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Korony Polskiej w Woli Kutowej.